8:53 PM
Alwani Abu Bakar
بسم الله الرحمن الرحيم
Selawat dan salam ke atas rasul junjungan….
Entry ini khusus buat insan-insan yang bergelar sahabat…
Saya mula mengenali erti sebuah persahabatan bila mana saya mula tinggal di asrama, saya mula tahu apa itu sahabat bila saya mula menjejakan kaki di UM Nilam Puri, Kelantan. Saya tidak pernah tinggal di asrama sebelum ini, jadi inilah kali pertama saya tinggal di asrama. Ditakdirkan duduk sebilik dengan 4 orang yang masing2 dari negeri yang berbeza. Saya dari utara tanah air, ija dari Selangor, tengku dari Terengganu, dan mai pula dr kuantan Pahang,
Ditakdirkan kami juga sekelas, bayangkanlah, pergi kelas bersama, balik bersama, makan bersama dan byk aktiviti kami bersama-sama. Atas asbab kami sekelas, maka bilik kami menjadi markas untuk kawan-kawan berkumpul. Antara yang selalu masuk geng kami ialah shima dan kimah.
Namun tidaklah saya menafikan, kami juga punya masa gaduh, punya masa bermasam muka, tapi itu semua manjana kematangan setiap orang. Biasalah, bila umur sama, kematangan pun lebih kurang sama juga…kami atasi sebaik mungkin. Semua itu tinggal kenangan. Saya juga tidak menafikan, sahabat2 yg di dalam bilik inilah banyak memberi semangat pada saya. Mana bias saya lupakan. Ketika saya menjadi mas’ulah majmua’h, mereka yg byk membantu, ketika saya yang tak pandai berbahas ini masuk pertandingan bahas, siapa lg yg support sy ketika itu…mereka juga…ketika sy menangis keletihan dgn taklifan yg sy sendiri tak pandai urus, siapa lg yang sanggup mendengar tangisan sy melainkan mereka…
Hampir setahun, 2 semester kami bersama dalam sebuah bilik yg kecil, yg lokernya sgt kecil, tidak semewah sekarang, ttp tempatnya sangat bernilai iaitu “biah solehah” yg sgt ditekankan. Masuk semester yang keetiga kami menyambung di UM KL, seronok di sini, masakan tidak, tempat yg lebih selesa, jauh dr kekurangan, nak naik bilik tak usah penat2, ada lif, namun suasananya sangat memeritkan jiwa yang merasa.
Saya memilih utk bersama dengan shima, byk persamaan sy dan shima, byk perkongsian antara kami. Dia antara org yg tak perlu sy luahkan apa dlm hati kerna dia dapat mengagak naluri sy…sebulan sj sy bersama mereka…sy yang meninggalkan mereka sbb sy memilih satu jalan yang lain. Jalan yang telah ALLAH taqdirkan. Pemergian saya diraikan dengan jamuan, penuh kejutan, kononnya ketua batch nak jumpa sy, sedangkan mereka semua ingin berjumpa saya…
Pertemuan baru…
Sukar untuk melupakan yg lama, namun ALLAH berikan seorang sahabat yang baru, sukar dicari ganti, SURIATI RAMAN…roommate baru ditempat baru, orang Terengganu…alhamdulillah, tidak sesukar mn utk memahami loghat Terengganu kerana sy dah terbiasa sebelum ini… saya akui, saya ambil masa utk mengenali sahabat sy yg seorang ini, hampir satu semester saya cuba utk menyesuaikan diri, Alhamdulillah, ALLAH mempertautkan hati kami.
Saya akui, saya melalui satu proses untuk membolehkan saya berfikir, utk sy cuba berlapang dada, utk sy belajar erti hidup pada memberi dan byk lagi yg sy pelajari, tetapi yang menjadi ujian sepanjang sy melalui proses ini ialah sahabt2 sekeliling saya. Suriati, sahabat yg terlalu byk menolong, ketika sy berserabut dengan duit2 surau, dia yang menolong, saat saya kebuntuan dlm mendapatkan keputusan, dia cuba meleraikan…terlalu byk kenangan bersama dia…sehingga sy berazam utk tidak menyakitkan hati shbt sy, walaupun sy akui sy kadangkala terlanjur kata dan perbuatan. Kenangan bersama dia terlalu byk, sukar utk sy coretkan, manis, pahit, duka, senang, susah, menangis, ketawa semuanya ada…
Sehinggalah satu ketika saya harus akur,dia hanya pinjaman, ketika hari2 yg dilalui menyulam pengalaman dan semuanya berkisar kemanisan, saya diuji dan dia diuji…sama2 menerima ujian… Suriati sakit, dan terpaksa berpindah dengan tempat yg lebih berhampiran dengan rumahnya, saya pula menerima ujian apabila sy terpaksa berseorangan. Dalam masa seminggu, segalanya berubah, saya akur,,,mereka hanya pinjaman, saya tak berhak menghalang…
Selama beberapa bulan, saya tidak memadamkan lampu ketika tidur, sy merasakan saya berdikari…sahabat yg lain ada, Cuma sy tidak punya teman sebilik…Alhamdulillah…sahabat2 yg lain juga support sy sebaiknya…
Hujung semester satu, saya dilamar bukan saya melamar, seorang kakak KPLI kos bahasa Arab ingin tinggal bersama saya… sy panggil kak yuni, dah berkahwin orangnya…alhamdulillah, sy punya teman berbual…Ya ALLAH, engkau kurniakan teman2 yg baik semuanya…saya tidak nafikan, sepanjang sy mengenali teman sebilik, tidak pernah sy punya mslh yg besar ttp meraka yg byk membantu…
Wah, teman sebilik sy jauh berbeza dr sebelum ini, ya lah org dah berkahwin, lain caranya…saya suka, jauh lebih matang, byk perkara baru sy belajar…terlalu byk…byk perkongsian, byk nasihat yg sy dpt…saat exam datang, kak yuni selalu panggil saya “ wani, wani dah habis bc buku…” rupanya saya dah memasuki alam lain…
Saya belajar erti bersungguh dalam menuntut ilmu…kak yuni sgt rajin…huh…letih sy yg melihatnya…saya kagum dgn ciptaan ALLAH…orangnya sabar, baik hati dan murah dgn senyuman…satu keistimewaan kami ialah wajah kami yg seiras, ada yg ckp kami adik beradik…best…
Kak yuni, sgt byk membantu…saya agak sibuk semester ini, saat mesyuarat jpp dimlm hari, dia meminjamkan kereta…mn sj kesusahan sy…dia cuba membantu, byk sgt khidmat kereta dia digunakan
Sekejap sahaja masa berlalu, banyak sgt kenangan yg terukir,,,hari ini hari terakhir kak yuni bersama sy…seusai exam pg td, kami keluar shopping dan juga mkn2…hari ni kak yuni belanja…perasaan sy bercampur baur sejak semalam lg…sy akan melalui perkara yg sama….Saya gagahkan diri hari ini, klu ms suriati pindah sym mg tak sanggup melihat brg2 dikemas, namun hari ini sy lebih kuat, tp sy hnya dia membatu…sekadar berbas-basi bertnya apa yg perlu dibantu, sedangkan sy benar2 tak sanggup melihat…
Tak ada apa yang sy boleh bagi pada kak yuni melainkan doa mengiringi perjalanan kak yuni, sekeping gambar kami berdua sy letakkan dlm handbagnya…air mata tak dapat tertahan di saat sy menghantar kak yuni ke keretanya…doa sy mengiringinya…semoga dia berbahagia di samping keluarganya, semoga dia dikurniakan anak yg soleh yang akan menggoncang dunia utk ISLAM tercinta…Ameen
ALHAMDULILLAH, ALLAH pinjamkan sy sekejap shbt2...agar sy menegerti apa itu sahabat, hikmahnya tidak ternilai...DIA tahu apa yg terbaik buat sy...
Buat semua sahabat2 seperjuangan saya, terima kasih buat kalian. Hanya ALLAH dapat membalas jasa kalian…tiada apa sy dpt berikan ,melainkan doa yg sy iringkan dalam tiap solat sy…sy bersyukur ALLAH kurniakan kalian buat saya, namun saya harus bersedia utk kehilangan kalian, kerana kalian hanyalah pinjaman buat sy…DIA yg menjadikan kalian, mmg selayaknya DIA mengambil kalian tanpa izin saya juga sesiapa. Sesungguhnya kita hanya hamba, DIA yang memiliki kita…
buat kak mira yg bakal melangkah keluar beberapa hari lg, teruskan perjuangan...doa km mengiringimu
Selawat dan salam ke atas rasul junjungan….
Entry ini khusus buat insan-insan yang bergelar sahabat…
Saya mula mengenali erti sebuah persahabatan bila mana saya mula tinggal di asrama, saya mula tahu apa itu sahabat bila saya mula menjejakan kaki di UM Nilam Puri, Kelantan. Saya tidak pernah tinggal di asrama sebelum ini, jadi inilah kali pertama saya tinggal di asrama. Ditakdirkan duduk sebilik dengan 4 orang yang masing2 dari negeri yang berbeza. Saya dari utara tanah air, ija dari Selangor, tengku dari Terengganu, dan mai pula dr kuantan Pahang,
Ditakdirkan kami juga sekelas, bayangkanlah, pergi kelas bersama, balik bersama, makan bersama dan byk aktiviti kami bersama-sama. Atas asbab kami sekelas, maka bilik kami menjadi markas untuk kawan-kawan berkumpul. Antara yang selalu masuk geng kami ialah shima dan kimah.
Namun tidaklah saya menafikan, kami juga punya masa gaduh, punya masa bermasam muka, tapi itu semua manjana kematangan setiap orang. Biasalah, bila umur sama, kematangan pun lebih kurang sama juga…kami atasi sebaik mungkin. Semua itu tinggal kenangan. Saya juga tidak menafikan, sahabat2 yg di dalam bilik inilah banyak memberi semangat pada saya. Mana bias saya lupakan. Ketika saya menjadi mas’ulah majmua’h, mereka yg byk membantu, ketika saya yang tak pandai berbahas ini masuk pertandingan bahas, siapa lg yg support sy ketika itu…mereka juga…ketika sy menangis keletihan dgn taklifan yg sy sendiri tak pandai urus, siapa lg yang sanggup mendengar tangisan sy melainkan mereka…
Hampir setahun, 2 semester kami bersama dalam sebuah bilik yg kecil, yg lokernya sgt kecil, tidak semewah sekarang, ttp tempatnya sangat bernilai iaitu “biah solehah” yg sgt ditekankan. Masuk semester yang keetiga kami menyambung di UM KL, seronok di sini, masakan tidak, tempat yg lebih selesa, jauh dr kekurangan, nak naik bilik tak usah penat2, ada lif, namun suasananya sangat memeritkan jiwa yang merasa.
Saya memilih utk bersama dengan shima, byk persamaan sy dan shima, byk perkongsian antara kami. Dia antara org yg tak perlu sy luahkan apa dlm hati kerna dia dapat mengagak naluri sy…sebulan sj sy bersama mereka…sy yang meninggalkan mereka sbb sy memilih satu jalan yang lain. Jalan yang telah ALLAH taqdirkan. Pemergian saya diraikan dengan jamuan, penuh kejutan, kononnya ketua batch nak jumpa sy, sedangkan mereka semua ingin berjumpa saya…
Pertemuan baru…
Sukar untuk melupakan yg lama, namun ALLAH berikan seorang sahabat yang baru, sukar dicari ganti, SURIATI RAMAN…roommate baru ditempat baru, orang Terengganu…alhamdulillah, tidak sesukar mn utk memahami loghat Terengganu kerana sy dah terbiasa sebelum ini… saya akui, saya ambil masa utk mengenali sahabat sy yg seorang ini, hampir satu semester saya cuba utk menyesuaikan diri, Alhamdulillah, ALLAH mempertautkan hati kami.
Saya akui, saya melalui satu proses untuk membolehkan saya berfikir, utk sy cuba berlapang dada, utk sy belajar erti hidup pada memberi dan byk lagi yg sy pelajari, tetapi yang menjadi ujian sepanjang sy melalui proses ini ialah sahabt2 sekeliling saya. Suriati, sahabat yg terlalu byk menolong, ketika sy berserabut dengan duit2 surau, dia yang menolong, saat saya kebuntuan dlm mendapatkan keputusan, dia cuba meleraikan…terlalu byk kenangan bersama dia…sehingga sy berazam utk tidak menyakitkan hati shbt sy, walaupun sy akui sy kadangkala terlanjur kata dan perbuatan. Kenangan bersama dia terlalu byk, sukar utk sy coretkan, manis, pahit, duka, senang, susah, menangis, ketawa semuanya ada…
Sehinggalah satu ketika saya harus akur,dia hanya pinjaman, ketika hari2 yg dilalui menyulam pengalaman dan semuanya berkisar kemanisan, saya diuji dan dia diuji…sama2 menerima ujian… Suriati sakit, dan terpaksa berpindah dengan tempat yg lebih berhampiran dengan rumahnya, saya pula menerima ujian apabila sy terpaksa berseorangan. Dalam masa seminggu, segalanya berubah, saya akur,,,mereka hanya pinjaman, saya tak berhak menghalang…
Selama beberapa bulan, saya tidak memadamkan lampu ketika tidur, sy merasakan saya berdikari…sahabat yg lain ada, Cuma sy tidak punya teman sebilik…Alhamdulillah…sahabat2 yg lain juga support sy sebaiknya…
Hujung semester satu, saya dilamar bukan saya melamar, seorang kakak KPLI kos bahasa Arab ingin tinggal bersama saya… sy panggil kak yuni, dah berkahwin orangnya…alhamdulillah, sy punya teman berbual…Ya ALLAH, engkau kurniakan teman2 yg baik semuanya…saya tidak nafikan, sepanjang sy mengenali teman sebilik, tidak pernah sy punya mslh yg besar ttp meraka yg byk membantu…
Wah, teman sebilik sy jauh berbeza dr sebelum ini, ya lah org dah berkahwin, lain caranya…saya suka, jauh lebih matang, byk perkara baru sy belajar…terlalu byk…byk perkongsian, byk nasihat yg sy dpt…saat exam datang, kak yuni selalu panggil saya “ wani, wani dah habis bc buku…” rupanya saya dah memasuki alam lain…
Saya belajar erti bersungguh dalam menuntut ilmu…kak yuni sgt rajin…huh…letih sy yg melihatnya…saya kagum dgn ciptaan ALLAH…orangnya sabar, baik hati dan murah dgn senyuman…satu keistimewaan kami ialah wajah kami yg seiras, ada yg ckp kami adik beradik…best…
Kak yuni, sgt byk membantu…saya agak sibuk semester ini, saat mesyuarat jpp dimlm hari, dia meminjamkan kereta…mn sj kesusahan sy…dia cuba membantu, byk sgt khidmat kereta dia digunakan
Sekejap sahaja masa berlalu, banyak sgt kenangan yg terukir,,,hari ini hari terakhir kak yuni bersama sy…seusai exam pg td, kami keluar shopping dan juga mkn2…hari ni kak yuni belanja…perasaan sy bercampur baur sejak semalam lg…sy akan melalui perkara yg sama….Saya gagahkan diri hari ini, klu ms suriati pindah sym mg tak sanggup melihat brg2 dikemas, namun hari ini sy lebih kuat, tp sy hnya dia membatu…sekadar berbas-basi bertnya apa yg perlu dibantu, sedangkan sy benar2 tak sanggup melihat…
Tak ada apa yang sy boleh bagi pada kak yuni melainkan doa mengiringi perjalanan kak yuni, sekeping gambar kami berdua sy letakkan dlm handbagnya…air mata tak dapat tertahan di saat sy menghantar kak yuni ke keretanya…doa sy mengiringinya…semoga dia berbahagia di samping keluarganya, semoga dia dikurniakan anak yg soleh yang akan menggoncang dunia utk ISLAM tercinta…Ameen
ALHAMDULILLAH, ALLAH pinjamkan sy sekejap shbt2...agar sy menegerti apa itu sahabat, hikmahnya tidak ternilai...DIA tahu apa yg terbaik buat sy...
Buat semua sahabat2 seperjuangan saya, terima kasih buat kalian. Hanya ALLAH dapat membalas jasa kalian…tiada apa sy dpt berikan ,melainkan doa yg sy iringkan dalam tiap solat sy…sy bersyukur ALLAH kurniakan kalian buat saya, namun saya harus bersedia utk kehilangan kalian, kerana kalian hanyalah pinjaman buat sy…DIA yg menjadikan kalian, mmg selayaknya DIA mengambil kalian tanpa izin saya juga sesiapa. Sesungguhnya kita hanya hamba, DIA yang memiliki kita…
buat kak mira yg bakal melangkah keluar beberapa hari lg, teruskan perjuangan...doa km mengiringimu
